DE DUIF DIE STIERF IN EEN GEZELLIG BORREL PRAATJE?

Op de verjaardag van Merijn , mijn kleinzoon. zit ik naast Luuk, de schoonvader van mijn zoon. De beleefdheids vormen met woorden hadden we uitgewisseld, maar dan komt hij met een opvallend vreemd verhaal. O ja, de trouw van honden en poesen die van verdriet stierven op het graf van hun bazen, had net de revue  gepasseerd. Dan komt collega-opa Luuk met een opmerkelijk verhaal...Een vinologisch verhaal?
Een week geleden zag hij een dode duif in zijn tuin liggen, "waarschijnlijk door een roofvogel of door een kat gedood. Maar het meest opvallende was de aanwezigheid van nog een andere duif die naast de dode duif bleef en van geen wijken wilde weten. Als je in de buurt kwam ging hij/zij even opzij maar vatte weer post naast de overledene. Twee vragen gingen door mijn hoofd. Waardoor was de ene duif gedood, zou het een roofvogel zijn geweest dan had die hem zeker als voedsel willen gebruiken. Het mooie duiven lichaam van de overledene zag er, zover ik het begreep ongeschonden uit. Optie twee, een poes die de duif gevangen had en na het tegen stribbelen van de duif, er helemaal niks meer aan vond toen de duif dood was. De veren van de duif vertoonden geen enkel vorm van  gefrommeld zijn. De poes zou in de buurt moeten zijn en zeker op de tweede duif kunnen jagen. Nee hoor, zijn of haar onafscheidelijke geliefde bleef onverstoorbaar naast zijn/haar overledene waken. Drie dagen later was ook de tweede duif dood. Luuk vertelde dat hij uit piëteit, ceremonieel, beiden in één graf had gedaan. Hij was min of meer toch ontroerd bij het besef van de trouwe liefde, die ook duiven kenden. Ik kon nauwelijks een traan weg pinken maar was wel een beetje aangeslagen. Was het echt gebeurd of toch maar weer een borrelpraatje?"
"Herman wil je nog wat wijn?" hoorde ik Sandra roepen..."ja lekker" antwoordde ik en werd wakker in een gezellig droom, een feestelijk geroezemoes van lego stukken, kinderstemmetjes en toch maar weer  borrel gepraat...