ZONDAGOCHTEND

De misplaatste ophef over mijn titel  drs in mijn blog wil ik met enige eigen gedichten verluchtigen.



Mijn achtertuin op zondagochtend

Zacht sidderende ochtendschemering,
Trilt zachtjes in het doof geslagen loof,
Nog stram en stijf van de nacht bespieden zij,
De koepel licht om de prille schreden van de dag,
De nieuwe dag te zien.

De dampen van de natte nacht doorweekte bladeren,
Durven licht noch lucht te roeren.
Donkere coconnetjes schieten angstig
Schuchter en helder tussen
Donker en groen.

Mijn blik klimt langs het licht omhoog,
Een mozaïek van jade zwart en wit
Overspoelt door melk witte wolken
Staat fier een populier te lispelen,
Met schokkend gemurmel omarmt zij,
Moeizaam zwaaiende leden,
Het hele lijf, de tango van de nieuwe dag
Die maant tot dansen.

Al mijn weten is plotsklaps verdwenen
Mijn hart stokt stiekem
In blijdschap van een dag
De nieuwe dag die mij niet vergeten is